Basir Mahmood zhvilloi më 10 janar 2019 në hapësirën Harabel një bashkëbisedim me të pranishmit pas shfaqjes së disa prej krijimeve të tij artistike, të cilat janë video që shtjellojnë parësisht tema të ndjeshme shoqërore. Mënyra e shtjellimit të temave nuk është as e zhurmshme, as e bujshme. Në qendër të tyre janë njerëzit e thjeshtë të cilët artisti i ka ndeshur rrugës së jetës e duke mbajtur parasysh origjinën e tij, Pakistanin, paramendojmë që shqetësimi kryesor nuk mban në rrezen e vëzhgimit thjesht fatin e një tërësie individësh, por fatin e një populli.
Në sqarim të kësaj vjen drejtpërdrejt krijimi “In a move. To the better side” (“Në lëvizje. Në anën më të mirë”), frymëzuar nga një ngjarje e vërtetë, ku 21 emigrantë të paligjshëm nga Pakistani, rrugës për në Europë, mbyten në pajisjen që po përcilleshin nga një kufi në tjetrin. Mahmood-i ndien ngazëllimin dhe shpresën që lidhen me udhëtimin në një vend ndërkombëtar në kërkim të një të ardhmeje më të mirë. Për shumë dhjetëvjeçarë, pakistanezë të panumërt kanë qenë duke ecur në të njëjtën rrugë për të lehtësuar varfërinë e tyre ose për të kërkuar mundësi të reja. Në udhëtimin e tij jashtë vendit dhe udhëtimin e tij të parë në Evropë – në një orvatje për të “përmirësuar” përvojën dhe të mësuarit e tij – artisti krahason përkujtimin e gjendjes së tij në kundërshti me dëshpërimin e atyre që përdorin masa të skajshme.
Sidoqoftë, asnjë zhvillim, për këdo, kudo dhe kurdoherë nuk mund të vijë papritur e papandehur. Vetëm parapërgatitja dhe përpjekja në kohë dhe me ngulm mund ta ndryshojnë një gjendje. Për të përcjellë këtë ide, ironikisht në njëfarë mënyre, na sqaron gjithë çka ndodh në videon “Manmade” (“Shndërrimi”), e cila përsillet rreth një njeriu i cili vesh një kostum zyrtar për herë të parë. Kostumi nuk i përket njeriut që po e vesh dhe ai duhet të bëhet dikush që nuk është, duke u futur në rroba që nuk janë të tijat. Ekrani mbetet i ndarë në dy pjesë: njëra anë tregon ecurinë e shndërrimit në diçka të huaj për qenien e njeriut dhe tjetra tregon përfundimin.
Të përshkosh fillin në një gjilpërë: detyrë e thjeshtë, por jo për një të moshuar, i cili nuk del me sukses në arritjen e qëllimit të tij. E gjithë kjo paraqitet në videon emërtuar “My father” (“Ati im”), e cila shpreh në vetvete një përshtypje të brendshme, vetjake, të marrëdhënies së autorit me babanë e vet, me të cilin e ndanin 45 vjet. Veprimi i përsëritur vazhdueshmërisht përforcon mendimin e shpresës së kotë për t’ia mbërritur qëllimit. Betejat e jetës së përditshme, të cilat zakonisht i shohim si të parëndësishme, janë vështirësi me vlerë kur shihen brenda kuptimit të kohës dhe vdekshmërisë.
Ngjall kërshëri tek artisti dëshira për të njohur njeriun dhe aftësitë ndërvepruese të tij në shoqëri (“Thank You For Coming” (“Faleminderit që erdhët”), duke vërejtur se si njerëzit mund të jenë apo të shndërrohen në të huaj për njëri-tjetrin në varësi të rrethanave. I çuditshëm te njeriu është po ashtu mëkati i vrasjes, duke u nisur nga vrasja e parë: ajo e Abelit prej vëllait të vet, Kainit. Artistit i shërben kjo pikënisje për të hulumtuar dhe ndërtuar kuptime të reja. Mes tyre, ai studion edhe rolin e Zotit në gjithë këtë, si: dëshmitar, prokuror, gjyqtar dhe anëtar jurie në videon emërtuar “Practicing procedures of Killing” (“Duke ushtruar veprimet e vrasjes”).
Çdo hap i njeriut apo njerëzimit, i drejtë apo i gabuar, i dobishëm apo dëmsjellës shkruhet në kujtesë dhe kujtesa është spiranca shpëtuese e një kombi, e njerëzimit mbarë dhe në videon “All voices are mine” (“Të gjithë zërat janë të mitë”), përmes kujtimeve të mbledhura, autori shpreson që të ndërtojë një tregim që hulumton idetë e papërmbajtjes, papërsosmërisë, ngjashmërisë, kujtesës dhe harresës në kohë përmes gjinisë së kinematografisë (me të gjitha ulje-ngritjet e mundshme të këtij arti në Pakistan) dhe jo vetëm.
